مدرسه

مـدرسـه ،بـاشـد مـکـانـی مـحـتـرم                       پس رعایت کن تو حـال مـدرسـه

گرشکوهی در جـهـان بـیـنـی،بـدان                       بـرگـرفــتــه از جــلال  مــدرســه

تـشـنـگان از سـلسـبیل ایـن جـهـان                      چـشـمـۀ پـاک و  زلال  مــدرسـه

کـاخ هــســتــی پــایــدار و  بـرقـرار                      بــی گـمـان از  اعـتـدال مـدرسـه

حـبـّذا صـاحـبـدلـی،کـو  روز و شـب                      بـهـره گـیـرد از جــمـال  مـدرسـه

عــاقـل و فـرزانـه بـایـد ،  بـشــنـود                       با دل و جان قیل  و قـال مدرسـه

عـلـم و تـقـوا،دانـش و  دیــن هـنـر                        جمله باشید،  در خـلال مـدرسـه

مــه بـتـابـد در  درون تـیــره  شــب                        علم و عرفان ، در ظلال مـدرسـه

از بـزرگـان جــهــان، بـس بـرده اند                        بهره از فـضـل و کـمـال مـدرسـه

شب پرست و کور دل باشد،کسی                       کـو بـخـواهـد انـحــلال مــدرســه

بـرنـشـیــنــد بـر سـمـا ، آنـکـه بُـوَد                       در دلـو ـجانـش ، خـیـال مـدرسـه

مـمـلـکـت ویـران  و ، مـیـرد مـلـتـی                      بــی گـمـان ، با ارتـحـال مـدرسـه

بـس درخـت مثمر و پر شـاخ و بـرگ                      حــاصـل آیــد از نــهــال مــدرسـه

تا جـدا  از  آن مــقــدس جــا شــدم                       نـای دل نـالـد چـو نـال مــدرســه

تا نـفـس درسـیـنـه ی «بـاقـر» بُـوَد                      چـشـم دل دارد بـخـال مــدرســه

                                            شاعر:سیدباقر هاشـمـی

در هـوایــت بـــی قــرارم  روز  و شــب                 سـر ز پـایـت بـر نــدارم روز و  شــب

روز و شب را  همچو خود مجنون کنـم                 روز و شب را کــی گذارم روز و شـب

جان و دل از عاشقـان می خواسـتـنـد                 جان و دل را می سـپارم روز و شـب

تـا نـیـابـم آنـچـه  در مـغـز مـن  اســت                یـک زمـانـی سـر نـخـارم روز و شـب

تـا کـه عـشـقـت مـطـربـی آغـاز  کــرد                گـاه چـنـگـم  گـاه تـــارم روز و شــب

ای مـهـار عــاشــقــان در دســـت تــو                 در مـیـان ایــن قـــطـارم روز و شــب

می کـشـم مـسـتـانه بـارت بـی خـبـر                 همـشو اشـتـر زیـر بـارم روز و شـب

تــا بــنــگــشــایــم بــقـنــدت  روزه ای                تــا قــیــامـــت روزه دارم روز و شـب

چـون ز خـوان فـضـل روزه بـشــکــنــم                 عـیـد باشـــد روزگــارم  روز  و شــب

جــان روز و جـان شــب ای جــان  تــو                 انــتــظــارم انــتــظــارم روز و  شــب

زان شبی که  وعـده کـردی روز وصـل                 روز و شب را می شمارم روز و شب

بس که کشت مهر جانم تشنه است                 ز ابــر دیــده اشــک بـارم روز و شـب

این شعرها رو برای دوستم ادریس رحمتی گذاشتم امیدوارم خوشش بیاد

شد منور مجلس ما،از رخ چون ماه تو          توتیای چشم ما،گردوغبار راه تو

آفـــریــن بــر طــبــع گــوهــر بــار  تـو          به بـه از شـیـریـنـی گـفـتـار تـو

گـفـتـه هـای نــغــز تــو ، دلـهـا ربــود          زنگ غم، ازچـهره ی جانهـا زدود

رخـت گـل بـاشـد و عـمـرت زمـان باد          وجـودت از بــلاهــا در امــان بـاد

محبت

ای مـحــبــت ، ای دوای درد و غــم           ای صـفا بخش درون ، ای بیش و کـم

ای مــحــبــت ای دلــیــل عـــارفــان           ای تو گـرمی بخـش صـنـف عـاکـفـان

ای مـحــبــت ، بـهــر هـر دردی  دوا           ای مــحـبـت بــهـر هـر مـفـلـس ، نـوا

ای محبت ، زنده از تو  عالـم اسـت           هر که مأنوس تو گشت ، او آدم است

ای مـحـبـت ، چـاره ی بـیـچـاره ای            بـــازدارِ نــــفـــــس هـــــر امـــــاره ای

ای محبت ، هرکه با تو بی ریاست            جــای او در اوج عــرش کــبـــریـاســت

از مـحـبت مـرگ مـی گردد حــیات             شـوری و تـلـخـی شـود،نـقـل و نـبـات

از مـحـبـت سـنـگ خـارا نـرم نــرم              از مـحـبـت،دل افـسـرده ، گــرم گــرم

از مـحـبـت پـیـر مـی گـردد جــوان              از محـبـت،نـیـرو گـیـرد،جـسـم و جـان